• نقش کوچینگ (مربیگری) در سازمان ها با نگاهی به رویکردهای جدید استانداردهای بین المللی
نویسنده: علی یزدان پناه – رئیس کمیته فنی”شهرها و اجتماعات پایدار” سازمان جهانی استاندارد در ایران
با گسترش روزافزون کوچینگ (مربیگری) سازمانی به عنوان یکی از ابزارهای مدرن رشد و توسعه مهارت های منابغ انسانی در راستای اهداف و استراتژی های سازمان ها و شرکت های پیشرو، استقاده از این ابزار، بیش از پیش مورد توجه قرار میگیرد. آمارها نشان دهنده مزیت قابل توجه کوچینگ، نسبت به آموزش های سنتی در اترقای شایستگی های منابع انسانی است.
بر طبق تعریف استانداردهای بین المللی، سازمان به معنی شخص یا گروهی از افراد است که کار کرد های مربوط به خودشان را همراه با مسوولیتها، اختیارات و روابط برای دستیابی به اهداف دارند.
هر روز در گوشه و کنار جهان، سازمان ها و شرکت ها، با تغییراتی در زمینه منابع انسانی خود مواجه هستند. پرسنل جدیدی به مجموعه کاری اضافه میشوند، افرادی ارتقای مقام میابند و در نقشی ظاهر می شوند که پیشتر تجربه نکرده اند، مدیرانی در سطوح مختلف سازمانی، جابجا می شوند و یا رویکردهای جدید سازمانی، چالش ها و فرصت های جدیدی را ایجاد می کنند.
آموزش، اولین ابزاری است که مدیران رده بالای سازمان ها، در مواجهه با چنین شرایطی، به آن فکر میکنند. نکته جالبی که در سال ۲۰۰۴ با آن مواجه شدم، این بود که عنوان بندی از یک استاندارد بین المللی مدیریتی، از “آموزش، آگاهی، صلاحیت” به “صلاحیت، آموزش، آگاهی” در ویرایش جدید استاندارد، تغییر پیدا کرد. در این تغییر، درس مدیریتی بزرگی، نهفته بود.
“انجام آموزش برای افزایش آگاهی و سرانجام، ارتقای صلاحیت انجام کارها، دیگر رویکردی مدرن به حساب نمی آمد”
امروز بعد از گذشت ۱۴ سال، ابزارهایی مانند کوچینگ، برای ایجاد و ارتقای صلاحیت منابع انسانی، دیگر برای ما یک ابزار ناشناخته محسوب نمی شوند. البته پر واضح است که آموزش، همچنان در جای درست خود، یک ابزار کارامد است و به همین دلیل، اسنانداردهای مدیریت آموزش، تا این حد توسعه یافته اند.
اکنون، در نسل جدید استانداردهای مدیریتی، علاوه بر مباحث صلاحیت و شایستگی منابع انسانی که پیشتر عنوان شد، موضوعات مهمی مانند مدیریت تغییر و مدیریت دانش، در نظام مدیریتی سازمان ها، مورد توجه قرار گرفته است که نقش کوچینگ و تاثیر کوچ های حرفه ای را در چرخه بهبود مداوم سازمان ها، بیش از پیش آشکار می سازد.
کوچینگ یا مربیگری یکی، از رویکردهای توسعه شایستگی های منابع انسانی در سطوح مختلف سازمان بر پایه رشـد و بالنـدگی پایدار آنها است. کوچینگ سازمانی میتواند با همسو نمودن شایستگی های فردی، آموزش های برنامه ریزی شده را معنا دار کرده و در نهایت موجب ارتقای مهارت های لازم برای آنها گردد.